Sabtu, 18 November 2017

Cerkak Basa Jawa "Kanca Kenthel"

KANCA KENTHEL
Awan iku ing SMA Merdeka ,nyebar informasi ngenani cerdas cermat sing arep dienekne ing kabupaten. Cerdas cermat iku syarate 1 tim isine 5 bocah .
 Heru salah sijine bocah sing kepencut pengen melu cerdas cermat mau. Ketepakan Heru nduwe 5 kanca akrab seng biasane disebut “Geng Pandawa”. Nalika mulih sekolah Heru ngajak 4 kancane nglumpuk ing omahe Heru. Geng iku rembugan ngenani cerdas cermat sing arep dieloni ing kabupaten. Ke 4 kancane setuju karo idene Heru.
Cerdas cermat iku dienekke seminggu maneh. Heru lan kanca kancane sinau bareng, nanging salah siji bocah seng jenenge Doni iku ndableg lan ora tau peduli nalika kancane pada sinau.
“Don kowe njajal sinau sing tenanan!” pengucape Eko sing mesti nyindir Doni.
“Yo sekarepku, opo urusane karo kowe?” saurane Doni.                                                                                             
“Yo mesthi iki urusane kebeh, awake melu cerdas cermat iki bareng bareng, dadi iki tanggungane bocah kabeh”.                                                                                                                                                                                 
“Kan wis enek Heru sing wis pinter,dadi ora perlu sinau, iki mung ngguwang nggywang wektu" tegese Doni.
“Aja sakpenakmu dewe Don,lek kowe ora gelem sinau luwih becik kowe ora usah melu” pangucape Heru sing kabotan nalika Doni ngejibne dheweke.
 “Yo wis yen pengen aku metu, ora usah kok kongkon aku bakal mundur” tegese Doni karo ngadek lan banjur ngalih. 
Akhire tim e Heru amung kari 4. Doni wis ora melu sinau maneh, sebab Doni lara ati marang ucapane Heru.
Rong dina sadurunge acara cerdas cermat, Eko kelingan yen persyaratane mau kudu 5 bocah. Eko ngomong ing Heru banjur nggolekke ganti ne Doni. Nanging ora ana bocah sing gelem,amergo durung siap.
Wektu kurang sedino kanggo nggolek gantine Doni, Heru bingung yen ora oleh gantine.                                                                                                                                   “Piye menowo ngajak Doni melu maneh?” usule Eko.
“Sekarepmu, yen Doni gelem yo ra dadi ngapa” jawabe Heru.
Banjur Eko, Rio, lan Adit ngampiri Doni sing lungguh ing kantin.
“Don, ayo gabung maneh melu lomba cerdas cermat” bujukke Eko.
“Aku wis mundur, lan aku ora pengen melu maneh” jawabe Doni.
“Ayo to Don, iki ora bakal iso yen bocahe among 4” saute Rio.
“Yen pengen, goleko gantine aku wae” semaure Doni.                                                                                                             
“Don aku ngerti yen kowe lara ati karo Heru, nanging lara ati mu iki malah nggawe pedhote tali kekancan” nasehate Adit.
Ora suwi Heru teka, Heru krungu yen Doni lara ati karo pengucape wingi.                                                                
“Don sepurane yen omonganku wingi nyinggung kowe” pengucape Heru.                                                                               
“Ora apa apa yen kui nggawe kowe marem” sindire  Doni.                                                                                          
“Don awake iki kekancan wis lawas, aja gampang nesu karo perkara sepele ngene iki” tanggape Adit.
Doni meneng sedhelo, ngresapi ucapane Adit. Doni sadar yen wis suwi kekancan marang Heru lan liyane,lan Doni ora pengen pisah karo kanca kancane mergo perkara seng sepele.                                                                                                               
“Sepurane Her, yen aku wis lara ati karo kowe” ucape Doni dumadakan.                                                                  
“Iya Don, aku yo njaluk sepura karo kowe, sepurane yen omonganku wingi nyinggung kowe” jawabe Heru.
 Eko, Rio, lan Adit mesem lan seneng nyawang ke loro kancane sing pada njaluk
ngapura.
Bengine Doni mara ing omah e Heru, Doni kepengin sinau bareng karo Heru.                                                     “Her, bengi iki aku pengin sinau bareng karo kowe, kanggo persiapan cerdas cermat sesuk” .                                                                                                                                   “Oo……. ayo Don” jawabe Heru kaget,” dengaren Doni kok gelem sinau” swara atine Heru.
Esuk e kabeh tim sing melu lomba cerdas cermat nglumpuk ing ngarep sekolahan. Lan budhal bareng bareng ing kabupaten. Teka kabupaten ,Heru sing ditunjuk dadi ketua tim, daftarne tim e  kanggo njupuk nomer peserta. Sadurunge lomba dimulai Doni nyempatne sinau maneh. Ora suwi krungu swara bel sing nandakake lomba arep dimulai. Sadurunge dimulai Heru, Doni lan liyane ndonga bareng supaya tiparingi lancar. Tim Heru nggarap soal luwih akeh saka tim liyane, nanging durung tentu tim Heru dadi juarane.
 Sakwise nggarap Heru lan liyane metu saka ruangan. Amarga kejuaraan
diumumke jam 12 bedhug, Doni ngajak Heru lan liyane dolan ing taman kabupaten,
sing biasane disebut “alun alun”.                                                                                                                                                        
“Her,ngeneki aku malih kelingan mbiyen wektu SD awake tau melu lomba Agustusan ing alun alun iki” ucape Doni.                                                                                                                                                                              
“Iya Don, aku yo kelingan mbiyen awakmu tau oleh juara balap karung” jawabe Heru,
seng mesti karo mesem. “Don, Her iki wis arepe jam 12, ayo bali ing kabupaten kanggo
ngrungokne pengumuman” saute Eko.
Teka kabupaten juri mulai ngumumne sapa sing dadi juarane. Heru,Doni,Eko,Rio,
lan Adit lungguh ing mburi dewe. Juri ngumumne saka juara nomer 3, nanging dudu
Tim Heru sing ticeluk. Juara 2, uga dudu Tim Heru sing ticeluk. Heru dadi ketua tim,
ngrasa yen ora oleh juara.                                                                                                                                                                         
“ Ayo awake mulih wae, tim e awake ora keceluk, lan ora oleh juara” ucape Heru sing
wis putus asa.                                                                                                                                                             
“Aja ndang mulih, iki isik ana juara 1 sing durung diumumke” saute Doni.                                                  
“Halah! Awake iki ora mungkin yen oleh juara 1” jawabe Heru.                                                                                
“Aja muni ngono, yo mbuh ae iki rejekine awake” ucapane Doni.                                                                  
“Ora mungkin Don,liyane sing luwih pinter yo akeh” saurane Heru.                                                                                                      
“Yo wis, yen pancen awakmu ngrasa ora oleh juara mending mulih wae” tanggape Rio.
Heru lan liyane banjur mlaku njupuk montor. Teka ngarep gerbang Doni krungu yen juri ngumumne juara ke siji,yaiku Tim Heru.                                                                                                     
”Her kowe krungu ora yen juri nyeluk Tim mu?” pitakone Doni.                                                                
”Iyo Don” jawabe Heru sing radi ora percaya.. Eko,Rio, lan Adit uga kaget krungu
penguman iku. Heru banjur mlayu bali mastekke pengumuman sing ti krungoni
dheweke. Lan  jebule pener yen Tim Heru oleh juara 1. Heru bungah banget,lan
nggumun yen Tim e iso juara 1.                                                                                                  
“Pener omong ku to Her, awake  iki yo pantes oleh juara 1” ledeke Doni mesem.                                 
“Hahaha iyo Don.”
Sawise pengumuman ketua tim njupuk piala lan piagam. Banjur Heru, Doni lan
liyane bali ing sekolahan. Pihak sekolah seneng, krungu yen muride ana sing oleh juara
1.                                                                                                                                               “Her, kepriye yen menawa pialane iki ti simpen ing sekolahan wae?” usule Doni.                                   
“Iyo Her, karodene pialane iki siji ora kena tibagi lima” saute Eko.                                                        
”Iya aku setuju” saute Rio.                                                                                                                             
“Aku yo setuju karo usule Doni” saute Adit.                                                                                               
“Yo wis yen kabeh setuju, piala iki dipasrahke ing pihak sekolah wae, supaya tisimpen sing apik” jawabe Heru.
Geng pandawa iku bisa njunjung jeneng sekolahane. Heru, Eko,Rio lan Adit
bangga karo Doni sing biasane ndableg,saiki bisa dadi bocah pinter, bocah apik sing ora gampang nesu.


BIODATA PENYERAT
Jeneng   : Riska Sabilaturrohmah
Sekolah : SMAN 1 DURENAN
Kelas      : XII IPA 3
Alamat   : Ds.Gandong, Kec. Bandung, Kab. Tulungagung

No. Hp    : 081357768179

Cerkak Basa Jawa "Sepatu Anyar"

SEPATU ANYAR

                        Ing sawijining desa ana omah cilik. Omah kuwi mau dienggoni  keluarga sing ndak mampu. Keluarga kuwi anggotane yaiku bapak, ibu lan anake 2. Anake jenenge Atun sing mbarep lan Zain sing paling cilik. Atun lan Zain nduwe wong tuwo sing ndak mampu. Bapake kerja buruh tani ning sawah kagungane tonggone. Lan ibune nerima pesenan njahit.
                        Kayak dina biyasane, saben isuk ibu nyiapne sarapan. Atun lan Zain nyiapne kanggo sekolah. Bapake ngasah arit kanggo ngarit suket ning galengan sawah. Bapak, ibu, Atun lan Zain sarapan tela godok amarga ora nduwe duit kanggo tuku beras lan lawuh. Mari sarapan, Atun lan Zain pamit budhal sekolah lan disusul bapake budhal kerja ning sawah. Atun lan Zain budhal sekolah mlaku sampek 2 km. Amarga sekolahe adoh saka desane.
                        Wayah mulih sekolah, Atun lan Zain krasa kesel banget lan luwe. Amarga tas mlaku adoh lan hawane ning njaba panas banget. Sampek omah Atun lan Zain ngucapne salam lan salim karo ibune
 “ assalamu’alaikum buk” .
 “ wa’alaikum salam “ jawab ibune.
 “ buk, ibuk aku luwe banget, wonten maem? “ Zain takok ning ibune.
Amarga ora enek ibune njawab,
 “ durung enek le, ibu sik durung nduwe duwit kanggo tumbas beras lan tumbas lawuh “,
“ ngombe disik wae dik, kangge ngganjel weteng “ sambunge mbak Atun karo njupuk gelas ning meja.
            Sakwise Atun lan Zain ganti klambi, Atun lan Zain ngewangi ibune. Atun ngewangi ibune njahit klambi pesenane wong .
 “ reneo mbak, ewangana ibuk njahit klambi pesenan iki !” . “ inggih buk “, jawabe Atun.
Atun pinter banget njahit, mangkane ibuk biyasane ngongkon Atun ngewangi njahit klambi. Zain sing cilik dewe, golek rambanan ning kebonan, rambanan kuwi engko diwenehne ning wedus. Wedus kuwi uduk takane Zain nanging wedus kuwi mau takane tonggone. Tonggone kuwi mau ngongkon Zain ngangon weduse lan engko diopahi anak wedus kuwi mau.
                        Jam 3 sore, bapak mulih saka kerja. Bapak mulih karo nggowo tela oleh saka kebonan.
 “ buk, iki aku nggawa telo, godoken gawe maem engko “ , dawuhe bapak karo ngehne tela ning ibuk.
 “ inggih pak, ngriki tak oncekane gek tak godok gawe maem engko bengi “, jawabe ibu karo nampani tela sing digawa bapak.
Sakwise nyelehne telo, bapak langsung siram, amarga arep ngulang ngaji ning masjid cedek saka omahe. Rasuwi ngono, Zain mulih bar golek rambanan.
 “ assalamu’alaikum “, salame Zain.
“ wa’alaikum salam “, jawabe ibu.
“ wis le lek golek rambanan, ndang adus kono gek budhal ngaji karo bapak”, tambah ibune.
 “ inggih buk “, jawabe Zain.
                        Mari adus, Zain lan bapake budhal ngaji ning masjid sampek bar sholat maghrib. Bar sholat maghrib ning masjid, bapak lan Zain budhal mulih. Ning ngomah ibuk lan Atun nunggu bapake lan Zain kanggo maem bareng-bareng.
“ assalamu’alaikum “, salame bapak lan Zain.
 “ wa’alaikum salam”, jawabe ibuk lan Atun.
 “ ngriki duduk gek maem bareng tela godok lek nggowo bapak maeng “, tambahe ibuk.
                        Karo maem, bapak, ibu, Zain lan atun omong-omongan kayak biyasane. Karo rodok wedi Zain ngomong ning bapake, “bapak, kula oleh nyuwun sepatu?”,
 “ emange sepatumu giniya?”, bapak ganti takok.
 “ sepatuku wis rusak pak”, jawabe Zain.
 “ kok wis rusak kok gae opo ae to le?”, bapake takok eneh.
“ nggih didamel sekolah pak”, jawabe Zain karo rodok gugup.
 “ bapak sik urung nduwe duwit le, suk ae yo lek bapak wis nduwe duwit ditumbasne”, jawabe bapak.
 “ inggih pak”, jawabe Zain karo rodok gela.
Sepatune Zain wis rusak amarga digawe mlaku 6 km sabendina lan dalane sing dilewati mben sekolah akeh krikile.
                        Sesuke, kayak biyasane bar mulih sekolah Zain langsung golek rambanan ning kebonan. Wayah golek rambanan, Zain panggah nglamun ae. Zain nglamu yen deweke kepingin sepatu anyar. Yen dipikir-pikir bapak ora iso numbasne sepatu amarga ora nduwe duwit lan lek ngenteni bapak nduwe duwit suwi banget. Akhire bar golek rambanan, Zain mecah celengane sing wis dilumpukne suwi banget. Sakwise celengane dipecah, duwit ning celengan kuwi mau kurang akeh digawe tumbas sepatu. Banjur, Zain tuku anak pitik lan diingu sampek gedhe, yen pitike wis gedhe , kenek didol ning pasar lan duwite yo kenek digawe tambah tuku sepatu.
                        Akhire pitike kuwi mau wis gedhe, banjur pitik kuwi didol ning pasar. Sakwise pitik kuwi mau wis payu, zain langsung budhal mulih.
Tekan ngomah Zain ngucapne salam ning ibune,
 “ assalamu’alaikum buk “.
 “ wa’alaikum salam, ana apa ta le kok mbengok-mbengok “, jawabe ibuk. Ibu njawab ngono maeng mergane Zain lek ngucap salam karo mbengok-mbengok saking mareme oleh duwit kanggo tumbas sepatu anyar.
“ iki lo buk, aku wis oleh duwit kangge tumbas sepatu anyar “, jawabe zain.
“ Alhamdulillah, nanging ko ngendi lekmu oleh duwite le?, ibune ganti takok ning zain.
Zain njawab, “ anu buk, aku mau tas adol pitik ning pasar sing tak ingu dak anu kae lo buk”.
“ yo wis, saiki duwite delekno, gek sesuk iso kog gawe tumbas sepatu anyar”, utus ibune.
“ inggih buk, duwite tak simpen ben sesuk iso digawe tumbas sepatu anyar “, jawabe zain karo genjok-genjok saking mareme oleh duwit.
                        Sesuke, zain mulih sekolah rodok cepet, ben ndang golek rambanan bar ngono tumbas sepatu anyar. Sakwise golek rambanan, Zain njupuk duwit ning kamar langsung budhal tuku sepatu. Bar tuku sepatu Zain ndudohne sepatu ning ibune lan mbak Atun.
“ buk, mbak atun iki lo aku wis tumbas sepatu anyar”,
 “ wah, apik dek sepatumu, aku suk yo arep tumbas sepatu kayak takamu dik “, saurane mbak Atun karo nyekeli sepatune zain.
 “ Alhamdulillah, saiki wis keturutan to le tumbas sepatu anyar “, dawuhe ibuk.
“ inggih buk, aku suk lek kepingin apa ngono tak ngingu pitik eneh, gek di dol ning pasar “, jawabe Zain.
“ yowis, saiki sepatune disimpen ning kamar kono gek sesuk ben iso digawe sekolah “ , utuse ibuk.
                        Banjur Zain langsung nyimpen sepatune ning kamar, mari ngono langsung adus lan arep budhal ngaji. Rasuwi bapak mulih saka kerja, banjur Zain langsung ndudohne sepatu ning bapake.
 “ bapak, aku wis tumbas sepatu anyar “ ,
 “ lah kok wis tumbas, sapa sing numbasne le?”. Bapak takok balik karo rodok kaget.
 “ iki aku tumbas dewe pak”, jawabe Zain.
 “ kok oleh duwit, duwite sapa sing kog gawe tumbas sepatu?” bapak takok eneh.
 “ iki duwit saka lek ku adol pitik kae pak”, jawabe Zain.
“ Alhamdulillah, yo ngono, isa golek duit dewe, dadine ndak ngrepoti bapake”. Dawuhe bapak karo mesem.
Sesuke Zain sekolah nggawe sepatu anyar. Zain nggawe sepatune sing anyar ngati-ngati banget ben ora ndang cepet rusak. Biyasane Zain yen budhal sekolah ceker lan sepatune sing anyar dicangking ben ora cepet suwek.










BIODATA

Nama               : Hanna Dwi Cahyaning
Alamat            : RT.32/RW.07 Ds. Prigi Kec. Watulimo Kab. Trenggalek
E-mail              : -
No. HP            : 082140697416

Kelas               : XII IPA 3

Jumat, 17 November 2017

Cerkak Basa Jawa "Pengen Kuliyah"

PENGEN KULIYAH
Sore iku hawane panas banget. Kira-kira wis jam 3 sore,nanging srengenge isik padhang menthor-menthor. Angin campur bledug ngenani awak sakkujure Mela sing arep mlebu nyang omahe sing tas teka saka sekolahan.
Teka njero omah,Mela langsung lungguh ning kursi sofa. Tas e didelehne ning ngisore banjur mbenakne lungguhe. Dheweke banjur nglamunmikirne nasibe dhewe.
Kurang 2 wulanan dheweke bakal ngelakoni Ujian Akhir Semester ganjil. Mari kuwi ra suwe maneh dheweke wis arep lulus saka SMA ne. Dheweke rumangsa sinau ne isik kurang. Isik akeh bab-bab sing durung dipahami.
Sing dipikirne ora mung carane bisa lulus karo nilai sing apik,nanging carane supaya dheweke iku bisa nerusne sekolah menyang Perguruan Tinggi.
Mela iku anak nomer 1,nduweni adhik 2. Keluargane wong tani sing urip pas pasan. Bisa nyekolahne Mela tekan SMA wae wis alhamdulillah banget. Wong tuwane gak isa njamin yen Mela bakal neruske kuliyahe. Amarga adhike Mela sing nomer 2 saiki wis kelas 9,arepe mlebu SMA. Lan adhike sing nomer 3 arep mlebu SMP. Mela dhewe wis mikir yen dheweke gak isa kuliyah,cukup tekan SMA.
Lamunane bubar sakwise ana sing nepuk pundhake.
“Mel,wis balik ta? Gek salin seragame terus maem.iku adhik adhikmu padha maem.” Kongkone ibu ne Mela.
“Inggih bu.” Jawabe Mela karo mlaku ngalih ngelakoni apa sing diomongne ibune.
Bubar sholat maghrib jamaah sekeluarga,kabeh padha ngumpul ning nggon TV.
“Pak,bu kula sedilut maleh badhe nglampahi UAS. Pandungane nggih.” Suwune Mela.
“Iya  ndhuk,sing sregep sinaune dilekasi teka saiki.” Pituture bapak e.
“Inggih pak. Menawi kula neruske kuliyah pripun?”
“Ngene ya ndhuk,adhikmu Laila iku ya arepe mlebu  SMA,sing Bela arepe mlebu SMP. Iku kabeh mbutuhke biaya sing ora thithik nduk. Yen awakmu kepingin kuliyah,ya sepurane ya ndhuk,bapak durung bisa ndaftarne awakmu.”
“Eh pak,wingi Rini telpon pak. Usahane sing ning Sulawesi kae alhamdulillah wis sukses saiki. Dheweke iki lagi golek karyawan kanggo ngewangi dodolan. Yen ngijinnake si Mela iku bisa melu mrono,ya lumayan bisa mbayar kuliyahe. Piye pak oleh apa ora?”. Pitakonne ibu.
“Mela ne dhewe piye,yen Mela gelem ya tak ijinni,yen ora ya wis ngewangi ibumu wae ning omah.”
Mela setuju banget karo usule ibune iku. Ra ngenteni suwi,sak bar e UN,.Mela langsug budhal menyang omahe Bu lik e Rini sing ning Sulawesi.
Tekan Sulawesi,dheweke ngewangi bu lik e dodolan ning warung sega. Dheweke kebagiyan sing nglayani lan resik-resik warung. Dodolane lekas jam 5 esuk tekan jam 7 esuk. Manggone ana ing pasar. Dadi dheweke bisa nyambi karo kuliyah.
Ning kana dheweke uga ndhaftar kuliyah. Dheweke ndhaftar ning kampus sing Program Pendhidhikan 1 taun. Pikire sing cepet kerjane tur murah biayane.
Saben dina Mela kudu tangi jam 2 esuk,ngewangi masak lan nyepak-nyepakke barang dodolan. Sekitaran jam 4an budhal menyang pasar panggone rejeki kanggo nata urip ing masa depan.
Sak bare saka pasar,dheweke langsung cepak-cepak kuliyah. Sekitar jam 8 esuk dheweke budhal menyang panggonan kuliyahan. Mela sinau tenanan supaya kepenak anggone penempatan kerjane.
Mela kudu pinter-pinter ngedum wektu kanggo kerja,sinau,lan leren. Dheweke kudu sregep nyambut gawene kanggo mbiayani kuliyahe,uga sregep sinaune supaya nilaine apik lan kepenak golek kerjane.
Wong tuwane Mela bungah banget,Mela bisa ngewujudake kekarepane. Nanging dheweke uga ngrasa salah karo Mela,amarga ora bisa ngewujudne kekarepane anak e.
Nanging Mela gak rumangsa yen wong tuwane iku salah,malah Mela mikire iki wis dadi kewajibane Mela gak ngrepotne wong tuwane. Mela saiki ya wis dhiwasa kudu bisa urip mandhiri ora panggah gumantung ning wong tuwane.
Mela tetep sabar lan ikhlas ngelakoni kegiyatane sing saiki. Masia mbutuhke energi,pikir,wektu lan fisik sing bener-bener nguras tenaga. Dheweke ra tau ngeluh karo apa sing wis digarisne Gusti.
Wis dadi kewajibane anak marang wong tuwane kudu ngabekti lan bisa gawe bungah atine. Aja gampang pedhot semangat,kudu nduweni tekad sing gedhe supaya bisa nggayuh cita-cita.

BIODHATA PANYERAT
Jeneng             : Cintia Tamaya Putri
Alamat            : Rt.55 Rw.26 Sukorejo,Gandusari, Trenggalek
No.hp              : 081216799847
Kelas               :XII IPA 3
Absen              : 09
Sekolah           : SMAN 1 Durenan





Cerkak Basa Jawa "Ora Dikenal"

ORA DIKENAL
            Senin esuk kira-kira jam 02.00, aku krungu suara wong dodhog-dodhog lawang.Halah paling ya lawange tanggaku sing didodhog banjur aku turu maneh mara-mara wong mau celuk-celuk.
“Pak Lurah!!!”
“Pak Lurah!!!”
Aku kaget nganti ceblok saka amben.
“Asem-asem sapa yahmene celak-celuk ki?”
Aku langsung mbukak lawang, lha bar lawange wis dak bukak tibake ora enek apa-apa eneke mung suara jangkrik.Awakku langsung ngeder, lawange tak nep maneh banjur mlayu neng kamar krubutan kemul.
Bar kuwi aku ra isa turu sampek adzan shubuh, adzan shubuh rampung aku mlebu jedhing adus, wudhu, terus sholat.Bar sholat aku banjur klamben macak bagus budhal menyang balai desa.Oh iya urung kenalan, jenengku Handaka aku lurah desa semarum kecamatan durenan kabupaten trenggalek, umurku sik selawe tahun aku urung rabi amarga jik urung siap nduwe anak, wis sakmono wae.
Neng balai desa aku ora isa fokus karo penggawean, aku mung klakepan wae kelar aku keturon neng kursi karo ngowoh amba.
“Pak lurah tangi pak, pak lurah!”
“Eh kowe jo enek apa?”
“Anu pak, njenengan napa mboten kondur? Pun dalu lho niki.”
“MasyaAllah jo mosok to,jam piro lho iki jo?”
“Sampun jam sanga pak.Njenengan wau sampun digugahi kaliyan rencang-rencang perangkat, njenengan malah ngorok banter banjur ditinggal kondur wae.”
“Pak carik wau sakderenge kondur weling kalih kula.”
“Jo bejo mengko gugahen pak lurah ya, sampek tangi pokoke mengko lek ora kok gugah isa-isa teka sesuk esuk pak lurah lek sare.”
“Inggih pak carik mangke kula gugahe, niki kula rampungaken rumiyin anggen kula ngepel.”
“Yowis lekno aku tak mulih sek ya.”
“Inggih pak carik.
“Ngoten pak lurah critane.”
“Healah ngono to jo, yowis aku tak ndang mulih lekno selak tansoyo wengi mengko.”
“Inggih pak lurah.”
Sakwise tekan ngomah aku banjur adus terus mapan turu.Peh dina iki aku jan apes banget gara-gara kedenan dhemit mambengi.Apa gara-gara aku urung maca donga ya, yowis saiki tak ndonga lekno ben ora kedenan maneh lan turuku isa penak.
Dina iki aku kudu budal menyang jakarta amarga enek rapat karo pak presiden.Kabeh lurah-lurah desa sak indonesia diundang merga rapat iki penting banget ngebahas perkara pengangkatan perangkat desa dadi PNS.
Sakwise tekan jakarta aku langsung njujuk istana negara merga rapate neng kana, saktekane kana aku langsung ndudohne undanganku neng mas-mas penerima tamu bar iku aku langsung diolehi mlebu.
Lekku lungguh urung enek limang menit rapat wis dilekasi, sakwise omong rena-rena kurang luwih sak jam rapat dipungkasi.Aku langsung metu nyegat taksi kanggo neng bandara, selang limang menit aku lagik oleh taksi supire tak kon rodok mbalap merga kurang setengah jam engkas pesawatku budal.
Lha dalane dadak macet supire tak kon golek dalan trabasan, bar wis mlebu dalan trabasan banjur tak kon tambah banter maneh neng ngarep enek lampu bangjo supire tak kongkon bablas wae mumpung lampune urung abang.Mara-mara enek bis saka kiwa pak supir langsung banting setir nengen bablas nabrak pal sing ana neng tengen dalan.

Aku kaget nganti ceblok saka amben, banjur aku nebah dada.
“Alhamdulillah mung ngipi muga-muga ora kedadeyan tenan.”
Nyawang jam lha kok wis jam sanga esuk aku langsung ekat-eket adus, macak, terus budhal.Neng ndalan aku disemantani emak-emak sing pas blonjo janganan.
“Loh,saiki mas handaka kerja neng balai desa ta?”
“Koyok wis kat mbien to buk lekku nyambut gawe neng balai desa, genah aku lurah.”
Emak-emak sing ana neng kana kabeh pada ngguyu jegagakan.
“Loh buk, ana sing lucu ta kok pada ngguyu?”
“Ora kok mas, ora.”
Aku langsung budhal wae ogah jagongan terus karo emak-emak sing pada owah pikire.
“Mesakne ya mas handaka, saking suwine nganggur kelar kaya ngono.”
“Lhaiya ta, peh lurahe awake jenenge pada karo jenenge deke, deke malih ngaku-ngaku lek lurah kene.”
Sakwise teka balai desa aku ditekoni karo pak carik.
“Wonten betah napa mas handaka?”
“Wonten betah napa pripun lo pak carik genah kula niki lurah wonten desa niki.”
“Ngapunten sakderengipun mas, lurahipun menika ingkang lenggah wonten ruangan nika.”
“Mosok ta, endi jal? Woh iya.”
Aku langsung ekat-eket mulih aku jan isin banget wis kayak wong edan aku iki mau.Tekan ngomah aku mikir, ngipiku ora mung perkara kecelakaan mau tibake aku dadi lurah neng desa iki ya mung ngipi, banjur aku ngguyu-ngguyu dhewe.    


Dening
Septa Aji Nugroho Indardi
Desa Semarum, Kecamatan Durenan, Kabupaten Trenggalek
085859202836

SMAN 1 DURENAN, TRENGGALEK

Cerkak Basa Jawa "Nguber Donya"

                                                       NGUBER DONYA

             Ing sawijining wengi Narya ngipi aneh yen bakal enek udan dhuwit campur watu ning duwur omahe. Esuke ning sawah Narya crita menyang Kardi
Narya nyeluk ko adohan “hee Kardi mrenea tak critani”. Kardi  banjur mentas saka sawah karo gawa pacul “arep crita apa Ya?, ketarane kok tenanan temen”. Narya banjur wangsuli “ngene lo Di, mambengi aku ngipi yen arep oleh rezeki”. Kardi uga tekok “Kepriye isine ngipimu kuwi?” Narya jawab “ning duwur omahku enek udan dhuwit campur watu iki nandakake yen aku bakal oleh rezeki sing gedhe tur banget, Di?”. Kardi menehi pitutur “aja percaya disek, iku durung mesti tenana”. Narya panggah ngengkel “aku yakin, Di. Apa sing dadi panjalukku bakal kelakon”.  Kardi  muni “aku muk bisa ngilingne, aja nganti goyah lekmu ngibadah njaluka marang Gusti supaya oleh pituduh” karo ngelus pundake Narya.
            Sabanjure iku Narya langsung mulih. Narya kepengen buktekake yen ngipine kuwi mau bakal dadi nyata. Narya mulih banjur njupuk dhuwit. Dheweke ning ngomah mung karo ibune. Sadurunge  metu omah Narya ditekoni ibune “arep menyang ngendi kok gawa dhuwit akeh?”. Banjur Narya crita apa sing ana ngipine kae. Nanging ibune ora ngerti apa sing arep dilakoni Narya. Banjur ibune takok meneh “saiki arep menyang ngendi awakmu?”. Narya langsung jawab pitakone ibune kuwi mau “aku arep ning dhukun bu”. Ibune banjur meling “aja le, dosa kuwi. Apa omonge tangga-tangga mengko lek sampek weruh awakmu ning dhukun” Narya panggah ngengkel “wis to bu ra usah khawatir aku mung pengen buktekake ngipiku kae” karo bengok-bengok ning ibune. Ibu “ aja le aja!” karo nyekel tangane Narya.
            Narya banjur ngaleh ninggalake ibune dhewe ana ngomah. Ibune mung bisa nebah dada amarga ngrasakake polahe anake. Satekane ning ngomahe mbah dhukun. Narya njaluk yen dheweke pengen diramal. “Apa tenan kaya sing ana ning ngipi kae” batine Narya. Jerene mbah dhukun  kuwi mau meh padha kaya sing ning njero ngipine. Dheweke bakal oleh rezeki akeh nanging aja sembrana yen ora pengen celaka. Narya seneng banget banjur menehi dhuwit menyang mbah dhukun kuwi mau. Narya mulih menyang ngomah karo guya-guyu. Dheweke ra eruh yen tanggane enek sing meruhi dheweke menyang dhukun.
            Sesuke tangga-tangga padha ngrasani Narya, amarga Narya ning masyarakat duweni watek apik. Narya sing biasane sregep ngaji lan nig masjid, saiki ora maneh. Biasane sing resik-resik masjid Narya karo Kardi, saiki Naryo ora tau ketok. Malah-malah Narya ora tau dolan bareng karo kancane kuwi. Nanging yen Kardi isih sregep ngaji lan ning masjid.
            Pirang-pirang dina sawise kuwi Narya ditekani wong sing ora dikenal. Wong kuwi ngomong yen Narya menang undian berhadiah dhuwit lan omah. Nanging ana syarate yaiku nyetorne fotokopi KK, KTP, lan dhuwit 50 yuta kanggo jaminane. Narya bingung amarga dheweke ora duwe dhuwit samunu akehe. Narya banjur njupuk surat lemah arep digawe jaminane . Ibune nglarang Narya wehne surat iku amarga omah kuwi peninggalan bapak siji-sijine. Narya tetep ngengkel lan ngunci ibune ning njero kamar supaya ora bisa metu.
             Sawise kuwi Narya menehne surat mau ning wong sing durung dikenal idestitase kuwi. Wong kuwi mau muni ning Narya kon nunggu seminggu eneh dhuwite bakal dikirim menyang omahe langsung. Narya mikir yen ngipine bakal dadi tenanan. Sawise iku Narya ngomong ning tangga-tangga yen dheweke bakal dadi wong sugih lan duwe omah apik.
              Seminggu luwih Narya ngenteni hasile ora teka-teka. Narya rumangsa dheweke uwis kapusan. Wayah ibune maca Koran weruh yen wong sing menyang omahe kae wis dadi buronane polisi. Ibune banjur dudohne koran iku ning Narya. Narya sing eruh berita iku langsung lemes lan ora bisa apa-apa. Sawise kuwi Narya ditekani wong ning ngomahe. Wong kuwi mau ngomong yen omahe Narya karo ibune uwis didol ning wong liya. Narya lan ibune dikongkon ninggalake omah kuwi. Banjur ibune Narya nangis ora gelem ninggalake omah kuwi. Narya rumangsa salah marang ibune, dheweke langsung ngambung sikile ibune lan njaluk pangapura. Narya muni yen dheweke bakal tobat lan ora baleni maneh.
              Narya lan ibune banjur ninggalake omah kuwi. Nanging sadurunge kuwi Kardi mara ning ngomahe, dheweke ngomong yen sing nuku omahe ko wong sing ngapusi kae. Narya lan ibune kaget. Kardi menehne  surat lemah kuwi supaya omahe iku diduweni Narya karo ibune maneh tanpa bayar. Lan ngongkon Narya supaya ngolah sawahe, amarga Kardi saiki wis dadi juragan lemah sing sukses. Narya ning kunu langsung ngamplok Kardi karo muni matursuwun lan nangis. Ibune Narya banjur sujud syukur.
-----RAMPUNG-----



Dening
Jeneng             : Riswan Agung Prasetyo
Alamat            : Desa Pandean, Kec. Durenan, Kab. Trenggalek
Telp.                : 087858654168
E-mail              :
riswanagung50@gmail.com
Sekolah           : SMAN 1 Durenan

Cerkak Basa Jawa "Kanca Kenthel"

KANCA KENTHEL Awan iku ing SMA Merdeka ,nyebar informasi ngenani cerdas cermat sing arep dienekne ing kabupaten. Cerdas cermat iku syarat...